ÁGORA. ULTIMOS NUMEROS DISPONIBLES EN DIGITAL

viernes, 10 de enero de 2014

Cinco poemas en gallego y castellano de Miguel Anxo Fernán-Vello/Antología actual de poesía española/18. Ágora




   POEMAS DE MIGUEL ANXO FERNÁN-VELLO
ANTOLOGÍA ACTUAL DE POESÍA ESPAÑOLA. 1. La escritura plural/ 18

Nueva entrega digital de la antología que se publicará este año en libro. Cinco poemas en lengua gallega del poeta Miguel Anxo Fernán-Vello, uno de ellos inédito (“Afogados”). Con traducción al castellano de Isabel Pintado. Selección del propio autor. 


             Miguel Anxo Fernán-Vello (Cospeito, Lugo, 1958), poeta, dramaturgo y editor, realizó estudios de Psicología y Filología Hispánica en la USC. En el año 1991 funda la empresa editora Edicións Espiral Maior, sello que en la actualidad ha publicado más de 300 títulos de poesía. Como poeta está en posesión, entre otros, de los premios Celso Emilio Ferreiro (Concello de Vigo, 1983), Esquío (1984), Xacobeo de Poesía (Xunta de Galicia, 1992), Martín Códax (1996), Miguel González Garcés (Diputación de A Coruña, 2004), Irmandade do Libro–Mejor Autor 2005 de la Federación de Libreros de Galicia, Mejor Autor 2005 de la Asociación de Escritores de Galicia y Cidade de Ourense de Poesía (2012). En los años 1985 y 2005, respectivamente, obtuvo el Premio Nacional de la Crítica Española y en los años 1985, 1997 y 2005 fue finalista del Premio Nacional de Literatura y y Premio Nacional de Poesía con los libros de poemas Seivas de amor e tránsito, As certezas do clima y Territorio da desaparición.
 


          AEROPORTO

Toda viaxe é corpo e ten algo de esperanza,
de resplandor secreto.
No oficio de vivir, coas súas vellas rutinas,
aínda nace nos días
a flor transparente da sorpresa
e todo horizonte borra a dor.
Deixamos atrás o peso azul da sombra
e as voces repetidas que se esvaen no baleiro,
as teimosas consignas que o tempo e o costume
condenaron a ser confuso rito,
patético destino.

Toda viaxe, ao cabo, é fuxir de nós mesmos,
saír do labirinto desviado da sorte,
sentir a chama limpa do futuro na fronte.
Por iso agora, minutos antes de partir,
sentimos como treme no sangue
unha raíz estraña,
talvez o eco dunha antiga ledicia,
a exhalación punxente dos praceres perdidos,
acaso aquel amor que nunca foi.
Os fíos da memoria átanse agora súbitos
e hai imaxes que doen,
xestos que aínda regresan,
corpos grises na néboa,
accidentes da vida,
restos dunha paixón.

¿Por que agora o recordo planifica o seu golpe
de impensada acedume e quebrado perfil?

Toda viaxe é un signo que se acende no vento
e xa estamos dispostos, xa non hai volta atrás,
xa nos están chamando pola megafonía,
e outra vida se anuncia, outro alento, outra voz,
e levamos acesa unha estrela no corpo,
a vibración dos días como un segredo, un triunfo;
a duración que espera para ser no porvir,
e a palabra aínda dentro como lúcida brasa
que invade o pensamento cando a nave partiu,
e xa lonxe, na altura, na cegadora luz,
no ar que suspende o mundo:
a purificación.


                                            Dicionario do estremecemento (2007)


              AEROPUERTO

Todo viaje es cuerpo y tiene algo de esperanza,
de resplandor secreto.
En el oficio de vivir, con sus viejas rutinas,
aún nace en los días
la flor transparente de la sorpresa
y todo horizonte borra el dolor.
Dejamos atrás el peso azul de la sombra
y las voces repetidas que se dilúen en el vacío,
las insistentes consignas que el tiempo y la costumbre
condenaron a ser confuso rito,
patético destino.

Todo viaje es un huir de nosotros mismos,
salir del laberinto desviado de la suerte,
sentir la llama limpia del futuro en la frente.
Por eso ahora, minutos antes de partir,
sentimos cómo vibra en la sangre
una raiz extraña,
quizás el eco de una antigua alegría,
la exhalación punzante de los placeres perdidos,
acaso aquel amor que nunca hubo.
Los hilos de la memoria se atenazan ahora
y hay imágenes que duelen,
gestos que de nuevo regresan,
cuerpo gris en la niebla,
accidentes de la vida,
restos de una pasión.

¿Por qué ahora el recuerdo planifica su golpe
de impensada acidez y quebrado perfil?

Todo viaje es un signo que se enciende en el viento
y ya estamos dispuestos, ya no hay vuelta atrás,
ya nos están llamando por la megafonía,
y otra vida se anuncia, otro aliento, otra voz,
y llevamos encendida en el cuerpo una estrella,
la vibración de los días como un secreto, un triunfo;
la duración que espera para ser en el porvenir,
y la palabra dentro como lúcida brasa
que invade el pensamiento cuando la nave partió,
y a lo lejos, en la altura, en la cegadora luz,
en el aire que suspende el mundo:
la purificación.

                                           Dicionario do estremecemento (2007)
                                                           Trad. Isabel Pintado



             JAZZ

Entre a transparencia e o azul,
tecendo as sílabas íntimas do tempo
e a respiración secreta da choiva.
Perfil de cervo e obradoiro de espellos,
esa ebriedade que alimenta a tristura
coa cor violácea da seda
e a suave cinza do recordo.
E se regresa a dor regresa como un sopro
e roza a raíz oblicua do fogo,
a febre demorada da noite.
País da lenta saudade e da dobre tenrura,
as brisas traen un astro húmido
e soa o timbre desolado da eternidade.
Vellas e onduladas razóns
para sentir o vidro do outono no sangue,
para medir a extensión da nostalxia.
Como o despertar do corpo
entre a sombra e a sorpresa,
como un imán que atrae a luz dos soños.
Velaí a fábrica dunha lámina que treme
ao contacto coa pel,
un abismo en marcha
que precipita a dozura das bágoas.
Velaí o instante que repasa o ritmo intocábel do asombro,
a voz que se alza na súa queimadura de orballo.
Formas para que se incruste branquísimo o silencio,
para que a arxila reciba o sabor extremo dos xemidos,
o alento e os seus labirintos
que doen ávidos de nacemento e de chama.
Vai penetrando a néboa unha estrofa esgazada
pola melancolía,
e derrétese un río de soidade que canta,
nai profunda a chorar no mel escuro da ausencia.
A vida,
que se detén aquí
cando a melodía
pulveriza
o crepúsculo.

                                          Dicionario do estremecemento (2007)


              JAZZ
                  
Entre la transparencia y el azul,
tejiendo las sílabas íntimas del tiempo
y la respiración secreta de la lluvia.
Perfil de ciervo y taller de espejos,
esa ebriedad que alimenta la tristeza
con el color violáceo de la seda
y la suave ceniza del recuerdo.
Y si regresa el dolor regresa como un soplo
y roza la raíz oblicua del fuego,
la fiebre retardada  de la noche.
País de lenta soledad y de doble ternura,
la brisa trae un astro húmedo
y suena el timbre desolado de la eternidad.
Viejas y onduladas razones
para sentir el vidrio del otoño en la sangre,
para medir la estación de la nostalgia.
Como el despertar del cuerpo
entre la sombra y la sorpresa,
como un imán que atrae la  luz de los sueños.
He ahí la fábrica de una lámina que tiembla
al contacto con la piel,
un abismo en marcha
que precipita la dulzura da las lágrimas.
He ahí el instante que repasa el ritmo intocable del asombro,
la voz que se alza en su quemazón de rocío.
Formas para que se incruste blanquísimo el silencio,
para que la arcilla reciba el sabor extremo de los gemidos,
el aliento y sus laberintos
que duelen ávidos de nacimiento y de llama.
Va penetrando la niebla una estrofa desgajada
por la melancolía,
y se derrite un río de soledad que canta,
madre profunda llorando en la miel oscura de la ausencia.
La vida,
que se detiene aquí
cuando la melodía pulveriza
el crepúsculo.   

                                                          Dicionario do estremecemento (2007)
                                                                       Trad. Isabel Pintado



FASCINACIÓN DO TURISTA

Se hai un lugar que brilla no futuro
está dentro e fóra da pel
e o horizonte é un fío de luz que nos alimenta,
porque somos o seu tremor e a súa fonte,
a súa lámpada acesa no pensamento.

¿Quen saberá quen somos, aquí,
medindo a vibración feliz do tempo,
sabéndonos nun corpo
que nos descubre agora lonxe de nós,
perdidos no corazón dos días?

Toda a brisa que sentimos na fronte
é o mar que soñamos,
a fenda iluminada da lonxanía,
a aura perfecta de esperanza.

E levamos nos ollos a duración dun desexo
que nos consume:
o mundo
e o seu signo diario, o seu tránsito vivo,
metáfora que somos
entre o día e a noite,
vivir
na ocupación do límite,
na patria cega do destino.

Se hai un lugar que brilla no futuro
sentimos outra forma construída nos soños,
e sentimos a sede dunha ficción continua
—a viaxe é un corpo que xa nunca regresa—,
pois nós mesmos viaxamos contra unha estrela estraña,
no territorio impuro que por veces nos vence,
individuos sen nome, estranxeiros sen alma,
na aventura prevista, na efémera rutina,
cando a vida se adianta no seu verbo azaroso,
travesía que encarna a curva da soidade,
círculo que retorna no recordo ferido,
—quen son eu, que desexo—
cando a vida se anula no derradeiro mapa,
cando xa somos rostros que non confirman nada,
convertidos en dúbida, xa sen porto seguro,
nas cidades do exilio, no temor invisíbel,
cando xa non sabemos desmentir o extravío,
cando somos o asombro do noso propio xesto,
a condición secreta que borrou o pasado,
cando todo se extingue entre nostalxia e fábula,
e cando somos carne esquecida na néboa,
como espectro vulgar que se estraña a si mesmo
ou espello de imaxes deformadas e ausentes,
a experiencia volátil de existir nun horario
sen tocar terra nunca, sen entrar no misterio,
só vivindo na páxina dun deserto somnámbulo,
sen saber o camiño,
finalmente na sorte
de non ser
ou ser algo,
cando non hai certezas nin promesas á vista,
porque estamos aínda nas luces do solpor,
na fronteira que nos condena ao punto incerto da noite,
devorados
paso a paso
pola nosa propia natureza.


                                                    de Habitación do asombro (2013)



FASCINACIÓN DEL TURISTA

Si hay un lugar que brilla en el futuro
está dentro y fuera de la piel
y el horizonte es un hilo de luz que nos alimenta,
porque somos su temblor y su fuente,
su lámpara encendida en el pensamiento.

¿Quién sabrá quien somos, aquí,
midiendo la vibración feliz del tiempo,
sabiéndonos en un cuerpo
que nos descubre ahora lejos de nosotros,
perdidos en el corazón de los días?

Toda la brisa que sentimos en la frente
es el mar que soñamos,
la hendidura iluminada de la lejanía,
el aura perfecta de la esperanza.

Y llevamos en los ojos la duración de un deseo
que nos consume:
el mundo
y su signo diario, su tránsito más vivo,
metáfora que somos
entre el día y la noche,
vivir
en la ocupación del límite,
en la patria ciega del destino.

Si hay un lugar que brilla en el futuro
sentimos otra forma construida en los sueños,
y sentimos la sed de una ficción continua
—el viaje es un cuerpo que ya nunca regresa—,
pues nosotros viajamos contra una estrella extraña,
en territorio impuro que a veces nos derrota,
individuos sin nombre, extranjeros sin alma,
en prevista aventura, la efímera rutina,
la vida adelantada en su verbo azaroso,
travesía que encarna la curva de la soledad,
círculo que retorna en el recuerdo herido
quién soy yo, qué deseo—,
cuando la vida anula su más postrero mapa,
cuando ya somos rostros que no confirman nada,
convertidos en duda, ya sin puerto seguro,
ciudades del exilio, del temor invisible,
cuando ya no sabemos desmentir extravíos,
cuando somos asombro de nuestro propio gesto,
la condición secreta que nos borró el pasado,
cuando todo se extingue entre nostalgia y fábula,
y cuando somos carne olvidada en la niebla,
como espectro vulgar que se extraña a sí mismo
o un espejo de imágenes deformadas y ausentes,
la experiencia volátil de un horario que existe
sin tocar tierra nunca, sin entrar al misterio,
viviendo en una página de un desierto sonámbulo,
sin saber el camino,
finalmente en la suerte
de no ser
o ser algo,
cuando ya no hay certezas ni promesas visibles,
porque estamos aún en la luz del crepúsculo,
frontera que nos condena al punto incierto de la noche,
devorados
paso a paso
por nuestra propia naturaleza.

                                                             de Habitación do asombro (2013)
                                                                                  Trad. Isabel Pintado



               AURA

Entre tanto fluxo das horas que tremen no futuro
e un corazón que foxe de nós co seu peso de espectro,
instante medido na inmediata estrañeza da carne,
como a arte de respirar un penetrante abismo
ou metáfora ingrávida que florece no corpo.

Aparece no escenario dos ollos unha liña de febre,
as árbores brillantes do entresoño,
e unha voz amarela usa a vertixe contra a sombra,
rapto do ar e lingua acesa da chuvia.

Porque virá o verbo que pronuncia o espello,
a gravura da transparencia como un oficio da imaxinación,
o astro devorador do tempo.

Cando se inflame o alcol vermello das rosas,
irrepetíbel sangue,
maré estremecida
na lonxanía.

                                                 de Habitación do asombro (2013)

                 AURA

Entre tanto flujo de las horas que tiemblan en el futuro
y un corazón que huye de nosotros con su peso de espectro,
instante medido en la inmediata extrañeza de la carne,
como el arte de respirar un penetrante abismo
o metáfora ingrávida que florece en el cuerpo.

Aparece en el escenario de los ojos una línea de fiebre,
los árboles brillantes del entresueño,
y una voz amarilla usa el vértigo contra la sombra,
rapto del aire y lengua encendida de la lluvia.

Porque vendrá el verbo que pronuncia el espejo,
el grabado de la transparencia como un oficio de la imaginación,
el astro devorador del tiempo.

Cuando se inflame el rojo alcohol de las rosas,
irrepetible sangre,
marea estremecida
en la lejanía.

                                                               de Habitación do asombro (2013)
                                                                       Trad. Isabel Pintado



                             INÉDITO


        AFOGADOS

Veñen na súa mudez tan lonxe de si mesmos
e entran así no noso pensamento
sostidos por un fío verde de néboa
e unha luz de ollos grandes que se esvae
na fondura do tempo.
E sentimos o seu peso sonámbulo
e un tremor líquido de flor cincenta na fronte,
pálpebras que conteñen aínda a claridade dun soño,
dun xesto suspenso no baleiro.
Nadadores ausentes, bañistas que se foron
polo túnel azul das desaparicións,
agora hai un regreso como un laio sen voz,
o corpo que se anuncia no vidro lácteo da auga,
no interior do seu frío,
como unha forma perdida na lembranza.
Rostros que teñen a cor impensada dunha rosa violácea,
e unha ollada infinita prendida na estrela transparente
que navega entre as sombras.
Están aí, no fondo, na pálida fronteira do abismo,
no espello insondábel da soidade.
E nós sabemos da súa nudez sen nome,
do tristísimo mar que aínda os alimenta,
cando entran no noso pensamento
e alguén, moi lonxe, alá, no inmenso,
nos recoñece.

                                                                  Inédito (2011)

        AHOGADOS

Vienen en su mudez tan lejos de sí mismos
y entran así en nuestro pensamiento
sostenidos por una brizna verde de niebla
y una luz de ojos grandes que se pierde
en la hondura del tiempo.
Y sentimos su peso sonámbulo
y un temblor líquido de flor de ceniza en la frente,
párpados que contienen aún la claridad de un sueño,
de un gesto suspenso en el vacío.
Nadadores ausentes, bañistas que se fueron
por el túnel azul de las desapariciones,
ahora hay un regreso de gemido sin voz,
el cuerpo que se anuncia en el vidrio lácteo del agua,
en el interior de su frío,
como una forma perdida en el recuerdo.
Rostros que poseen el color impensado de una rosa violácea,
y un mirar infinito prendido en la estrella transparente
que navega en las sombras.
Están ahí, en lo hondo, en la pálida frontera del abismo,
en el espejo insondable de la soledad.
Y nosotros sabemos de su desnudez sin nombre,
del tristísimo mar que aún los alimenta,
cuando entran en nuestro pensamiento
y alguien, muy lejos, allá, en lo inmenso,
nos reconoce.

                                                            Inédito (2011)
                                                                          Trad. Isabel Pintado


                            BIBLIOGRAFÍA

MIGUEL ANXO FERNÁN-VELLO


Libros de Poesía
Do desexo en corpo e sombra (Concello de Vigo, 1984)
Seivas de amor e tránsito (Trieste, Madrid, 1984; 2ª ed. Algalia, A Coruña, 1985)
Memorial de brancura (Esquío, Ferrol, 1985; 2ª ed. Espiral Maior, A Coruña, 1992)
Livro das paisaxes vivas (Sotelo Blanco, Barcelona, 1985)
Entre água e fogo (Cantos da terra posuída) (Sotelo Blanco, Barcelona, 1987)
Trópico de lúas (Editorial Compostela, Santiago, 1992)
Poemas de lenta nudez (Espiral Maior, A Coruña, 1994; 2ª ed. 1997)
As certezas do clima (Galaxia, Vigo, 1996)
Poemas (Universitat de les Illes Balears, Palma, 1999)
Territorio da desaparición (Galaxia, Vigo, 2004)
Capital do corpo (Deputación da Coruña, A Coruña, 2004)
Dicionario do estremecemento (Espiral Maior, Culleredo, 2007)
Astro interior. Escolma poética 1984-2007 (Caixanova. Pen Club de Galicia, 2008)
Habitación do asombro (Espiral Maior, Culleredo, 2013)

Libros de Poesía traducidos a otros idiomas
La raíz poseída (Antología poética, con selección y traducción de Luciano Rodríguez,      Olifante, Zaragoza, 1989)
Llibre dels paisatges vius (Trad. de Ramon Dachs, Pagès Editors, Lleida, 1995)
Le certitudes du climat (Trad. François Davó, Espiral Maior, Auliga, A Coruña, 2005)
Le certezze del clima (Trad. Emilio Coco, Levante Editori, Bari, Italia, 2006)
Antologia Poetica (Trad. Manuele Masini, Edizioni ETS, Pisa, Italia, 2008)
Dizionario del trasalimento (Trad. de Emilio Coco, Sentieri Meridiani Edizioni, Foggia, Italia, 2010)
Territorio de la desaparición (Trad. Xulio L. Valcárcel y Luciano Rodríguez, Colección Signos, Huerga y Fierro Editores, Madrid, 2011)

Obra poética en antologías en varios idiomas (Selección)
Escolma de poesía galega 1976-1984 (Xosé Lois García, Sotelo Blanco, Barcelona, 1984)
De amor e desamor (10 poetas, O Castro, A Coruña, 1984; 2ª de. 1984)
De amor e desamor II (10 poetas, O Castro, A Coruña, 1985)
Antoloxía da poesía galega erótica e amatoria (Xosé Luís Axeitos, O Castro, A Coruña, 1988)
La emoción de la palabra (Antología de poesía ibérica, Ferrol, 1988)
Poesía gallega de hoy (Basilio Losada, Visor, Madrid, 1990)
Sis poetes gallecs (Alex Susanna, Columna, Barcelona, 1990)
Fin de un milenio. Antología de la poesía gallega última (F. López-Barxas e César Antonio Molina, Libertarias, Madrid, 1991)
Notizie sulla poesía galega dalla origini ai nostri giorni. Otto poeti galleghi d´oggi (Selección y traducción de Emilio Coco, Siscrive, Cremona, 1993)
Ferido amor, nos bosques... (Trad. Koldo Izaguirre, Día das Letras Galegas, Trintxerpe, Euskadi, 1993)
50 anos de poesía galega (Carlos L. Bernárdez, Penta, A Coruña, 1994)
Los caminos de la voz. Seis poetas gallegos de hoy (Luciano Rodríguez, Diputación Provincial de Granada, Granada, 1995)
Poesía Hispânica (Cadernos de Poesía, Hífen, Porto, 1995)
Poesía gallega contemporánea (Litoral, Málaga, 1996)
Antología della poesia spagnola (Rosa Rossi y Valentí Gómez i Oliver, Nuove Amadeus, Roma, 1996)
Antología de Poesía Galega (Yara Frateschi, Campinas, Brasil, 1996)
La poésie galicienne de 1936 à 1990 (Sources, Namur, Bélgica, 1999)
Antología de la literatura gallega (Elena Zernova, San Petersburgo, 1999)
Poesía Galega (Selección, trad. e prólogo Mateja Matevski, Macedonia, 1999)
To visit me the sea. Galician Poetry 1930-1996. Edited and translated Jack Hill, Hamlet Press, University of Essex, Colchester, 2000.
Poesia do Mundo 3. Antologia bilingue (Maria Irene Ramalho de Sousa Santos (org.), Ediçoes Afrontamento, Porto, Portugal, 2001)
Viaghji puetichi. Isule Literarie des Îles Littéraires. Albiana-CCU, Ajaccio, 2002.
Spain. Poetry from the Castilian, Catalan, Basque and Galician languages. Atlanta Review, Atlanta, USA, 2003.
Antoloxía poética. Poesia antologia. Antologia poética. 1990-2003 (AELG, EIE, AELC, Pamiela, Navarra, 2004)
De tots els vents. Selección de poesía universal de Miquel Desclot. Angle Editorial, Barcelona, 2004.
Alwah. Revista Cultual Árabe. Muhsin Al-Ramli / Abdul H. Sadoun, Madrid, 2005.
Incroci. Tre poeti galleghi. Presentati e tradotti da Emilio Coco. Mario Adda Editore, Bari, 2005.
Cyphers. Poems. Dublin. (?)
Os rumos do vento. Los rumbos del viento. Antología de poesía. Alfredo Pérez Alancar / Pedro Salvado. Trilce Ediciones, Salamanca, 2005
II Festival Mundial de Poesía. Venezuela 2005. Ministerio de la Cultura, Venezuela, 2006.
Iberia polyglotta. Hans-Ingo Radatz y Aina Torrent-Lenzen (Hrsg.) Axel Lenzen Verlag Titz, Germany, 2006.
Swiadectwo. Antologia Uczestników XXXVI Warszawskiej Jesieni Poezji. Warszawa, 2007.
20 Gedichte aus Galicien. Ed. de Marga Romero e Dieter Kremer, Xunta de Galicia, 2007.
Pólwysep w wierszach. Península en verso. Instituto Cervantes. Varsovia, 2007.
Poetica Atlantica. A cura di Alessandro Agostinelli e Manuele Masini, Edizioni ETS, Pisa, Italia, 2007.
Poeti spagnoli contemporanei. Emilio Coco. Edizioni dell´Orso, Alessandria, Italia, 2008.
Dix-sept poètes galiciens. 1975-2000. Sélection et édition Luciano Rodríguez. Universidade da Coruña, 2010.
Contemporary Galician Poets. A Poetry Review Supplement. (Selected and translated Jonathan Dunne. The Poetry Society, 2010)
Ein rosenfeuer das uns verstört. 4 dicter aus galicien. Verlag Ludwig, Kiel, Germany, 2010.
Erato bajo la piel del deseo. Antología de poesía erótica. Sial Ediciones, Madrid, 2010.
Sinfonía Atlántica. Antología general de la poesía gallega. Selección, estudio y traducción de Carlos Clementson. Eneida, Madrid, 2012.
Los mejores poemas de amor. Antonino Nieto Rodríguez. Pigmalión, Madrid, 2013.

* Poemas varios publicados en revistas especializadas vieron la luz en castellano, portugués, asturiano, eusquera, catalán, italiano, corso, macedonio, inglés, francés, polaco, alemán, árabe, chino y ruso.

Libros de Teatro
A tertulia das máscaras (Cadernos da Escola Dramática Galega, A Coruña, 1981)
A estraña señorita Lou (Cadernos da EDG, A Coruña, 1982)
Auto insolito do autor (Cadernos da EDG, A Coruña, 1985)
Cuarteto para unha noite de verao (Sotelo Blanco, Barcelona, 1989)
A casa dos afogados (Sotelo Blanco, Barcelona, 1990)
–A casa dos afogados fue estrenada por el Centro Dramático Galego en el año 1991, con dirección de Manuel Lourenzo.


Obra teatral en Antologías
Literatura dramática galega (Manuel F. Vieites, Sotelo Blanco, Santiago, 1996)
La nueva dramaturgia gallega. Estudio y antología (Manuel F. Vieites, ADEE, Madrid, 1998)

Traducciones teatrales
Na alta mar, de Slawomir Mrozek (1981)
Monos e monas, señores!, de Osvaldo Dragún (1984)
Yerma, de Federico García Lorca (1990) (Obra estrenada por el Centro Dramático Galego)

Obra ensayística
O teatro galego actual (Grial, Galaxia, Vigo, 1985)
Conversas en Compostela con Carballo Calero (Sotelo Blanco, Barcelona, 1986)
A nación incesante. Conversas con Xosé Manuel Beiras (Sotelo Blanco, Barcelona, 1989)
A Coruña da cultura e a modernidade (Xerais, Vigo, 1995)
A estrela na palabra. Novas conversas con Xosé Manuel Beiras (Espiral Maior/Laiovento, 2004)

Obra narrativa
Anti-memoria dun día (Edicións do Castro, A Coruña, 1982)


ÁGORA DIGITAL ENERO 2014/ ANTOLOGÍA ACTUAL DE POESÍA ESPAÑO


No hay comentarios:

Publicar un comentario